چرا عشق، درد را کم می‌کند؟

اگر به تصویر کسی که سال‌ها عاشق او بوده‌ایم نگاه کنیم،‌   درد را کمتر احساس می‌کنیم. این، اگرچه باوری شاعرانه است،‌اما واقعیت است. ظاهرا دلیل این پدیده شگفت‌انگیز،‌   فعال شدن مرکز احساس امنیت در مغز است.

نگاه کردن به عکس کسی که دوستش دارید،‌   درد را کاهش می‌دهد. این جمله شاید شاعرانه به نظر برسد،‌اما در واقع کاملا علمی است. اما چرا؟ آیا تنها به دلیل ایجاد حس رضایت است؟ یا این که تصویر فرد مورد علاقه، تداعی‌کننده حفاظتی است که می‌تواند مانعی در برابر آسیب باشد؟ به نظر می‌رسد پاسخ دوم به واقعیت نزدیک است.

پیش از این دانشمندان به این نتیجه رسیده بودند که نگاه کردن به عکس فرد مورد علاقه، درد را کم می‌کند. این‌   بار نائومی آیزنبرگر، روانشناس به دنبال پاسخ به این سوال است که چه‌طور چنین اتفاقی می‌افتد.

محققین، مغز 17 زن داوطلب را در حالی که به تصاویری از یک فرد مورد علاقه،‌یک غریبه و یک شیء نگاه می‌کردند و شوک‌های خفیفی می‌گرفتند، با ام.آر.آی عملکردی بررسی کردند. از آن‌ها همچنین خواسته شده بود که در هر حالت،‌میزان دردی را که احساس می‌کنند، ارزیابی کنند.

چنان که انتظار می‌رفت، افراد وقتی به عکس کسی که برای مدت طولانی عاشق او بوده‌اند نگاه می‌کردند، درد چندانی بر اثر شوک احساس نمی‌کردند. آیزنبرگر به این نتیجه رسید که کاهش درد به فعالیت قشر پیش‌پیشانی ونترومدیال مغز مربوط می‌شود،‌   بخشی از مغز که به احساس امنیت واطمینان ربط دارد.

فرضیه آیزنبرگر این بود که تاثیر دیدن عکس فرد مورد علاقه درکاهش درد، فقط به تحریک ساده سیستم پاداش در مغز محدود نمی‌شود،‌   فرایندی که اغلب در بین زوج‌های جوانی که در مراحل اولیه ارتباط خود به سر می‌برند دیده می‌شود.

یکی از دلایلی که آیزنبرگر در فضیه خود بدان اشاره می‌کند، این است که دیدن تصاویری از موجوداتی مثل مار و عنکبوت، احساس درد را بیشتر می‌کند. ما به طور غریزی برای ترسیدن از این گونه موجودات آماده هستیم، ‌چرا که در طول تاریخ تکامل انسان،‌باید برای زنده ماندن از آن‌ها فاصله می‌گرفتیم. این نوعی سازگاری است.

افرادی که ما به آن‌ها عشق می‌ورزیم و به آن‌ها دلبستگی داریم، ممکن است درست برعکس موجودات خطرناک،‌نشانه‌هایی از احساس امنیتی باشند که ما درون خود داریم

به اعتقاد آیزنبرگر، افرادی که ما به آن‌ها عشق می‌ورزیم و به آن‌ها دلبستگی داریم، ممکن است درست برعکس موجودات خطرناک،‌نشانه‌هایی از احساس امنیتی باشند که ما درون خود داریم.

البته در این مطالعه، مردان بررسی نشده‌اند، ‌اما به گفته آیزنبرگر، هیچ دلیلی وجود ندارد که بخواهیم فکر کنیم واکنش مردان در چنین مطالعه‌ای متفاوت خواهد بود. وی می‌افزاید: ‌«شاید مردم بگویند که زن‌ها احساساتی‌تر از مردان هستند، اما چنین فرایندهایی برای مردان هم درست به اندازه زن‌ها حیاتی است.»

بخش خانواده ایرانی تبیان